About This Project

Η ΟΖΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ – Μέρος Α

Δρ. Δανιηλίδης Λάζαρος

Διδάκτωρ Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, Χειρουργός

Πρόεδρος της Μακεδονικής Εταιρείας Ομοιοθεραπευτικής (Μ. Ε. Ο. ) .

τ. Αντιπρόεδρος Ελληνικής Εταιρίας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής (Ε. Ε. Ο. Ι.) .

Τακτικό μέλος G. O. S. (Γερμανικής εταιρείας εφαρμογών όζοντος στην Ιατρική)

Δημοσιεύθηκε στα Ομοιοπαθητικά Νέα (HomeNews) (το επίσημο περιοδικό της ΕΕΟΙ) στο τεύχος ΙΙ

ΜΕΡΟΣ   Α’

            Από την εποχή του Χάνεμαν υπήρχαν περιπτώσεις ασθενών που παρόλο που ελάμβαναν το σωστά εκλεγμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο ο οργανισμός τους δεν αντιδρούσε προς την θεραπεία. Ο ίδιος ο Σαμουήλ Χάνεμαν διατύπωσε στο “Όργανο” ότι μια παθολογική κατάσταση ελόχευε και εμπόδιζε την θεραπεία ονομάζοντας την μίασμα και προέτρεψε ότι στις περιπτώσεις αυτές πολλές φορές χρειάζεται και εξατομικευμένο αντιμιασματικό ομοιοπαθητικό φάρμακο ως διάμεσο για την θεραπεία. Το μίασμα ήταν μια λανθάνουσα, καλά ριζωμένη, μόλυνση του οργανισμού.

Τις τελευταίες δεκαετίες έχει προστεθεί και ένα άλλο είδος  “μιάσματος”, μια άλλου είδους “μόλυνσης” που δημιουργεί δυσκαμψία στην  θεραπευτική αντίδραση του οργανισμού: η οξείδωσή – τοξίκωση του. Ο Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής και της Μακεδονικής Εταιρείας Ομοιοθεραπευτικής κ. Αρίσταρχος Τσαμασλίδης το ονόμασε ‘’οξυγονοειδές μίασμα’’ .

Η μόλυνση του περιβάλλοντος, η ρύπανση με πυρηνικά απόβλητα, η τρύπα του όζοντος στην ατμόσφαιρα, η έλλειψη βιταμινών και ιχνοστοιχείων στις τροφές και η αλόγιστη χρήση των συμβατικών φαρμάκων είναι μερικές από τις βασικές αιτίες της πολυπαραγοντικής αυτής κατάστασης που οδηγεί στην αύξηση των ελεύθερων ριζών  στον οργανισμό, στην αρνητική ισορροπία των ιστών σε οξυγόνο και στα απαραίτητα ιχνοστοιχεία και τελικά στην οξείδωση.

Έτσι τα λοιμώδη νοσήματα παρέδωσαν την πρωτοκαθεδρία στα χρόνια νοσήματα φθοράς και μεταλλάξεων όπως εκφυλιστικές ορθοπεδικές παθήσεις, αυτοάνοσα νοσήματα, καρκίνος, μυοπάθειες, αλλεργίες, αποφρακτικές αγγειοπάθειες και γενικά σε παθήσεις που ήταν σπάνιες στο παρελθόν.

Ο Waburg ( δύο φορές νομπελίστας της Ιατρικής ), καθώς  και ο Farr ( υποψήφιος για νόμπελ Ιατρικής το 1993 ), δήλωσαν ότι  η χρονία έλλειψη οξυγόνου από τους ιστούς και η δυσλειτουργία των αντιοξειδωτικών μηχανισμών του οργανισμού απορυθμίζουν και ανισορροπούν το αμυντικό – ανοσοποιητικό του σύστημα, συμβάλλοντας στην ασθένεια και εμποδίζοντας τη θεραπεία. Η συμβατική Ιατρική μέχρι σήμερα ουσιαστικά αγνόησε όλα τα παραπάνω.

Προσωπικά η γνωριμία μου με τον Καθηγητή Ιατρικής Καρδιοχειρουργό  Κριστιάν Μπάρναρντ που συμφωνούσε απόλυτα με τα ανωτέρω, ήταν η αφορμή να ασχοληθώ τα τελευταία χρόνια με την οζονοθεραπεία, που μπορεί να άρει την λόγω οξείδωσης δυσκαμψία αντίδρασης του οργανισμού.

Εκείνο που με εξέπληξε στην τετραετή ενασχόληση μου ήταν ότι στα συνέδρια των οζονοθεραπευτών στα οποία συμμετείχαν και πανεπιστημιακοί ιατροί από όλο τον κόσμο, υπήρχε αποδοχή αρχών και αξιωμάτων που ουδόλως απέχουν από αυτά της ομοιοπαθητικής ιατρικής, όπως:

1.      Ότι αποτελεί συλλογική πλάνη της Ιατρικής να θεωρείται θεραπεία της ασθένειας η άρση των συμπτωμάτων της και η προσπάθεια καταπολέμησης των αιτιών της με αντιβιοτικά( αν πρόκειται για λοιμώξεις). Αντίθετα θεωρούν ότι η αλόγιστη χρήση των αντιβιοτικών μπορεί να μετατρέψει την οξεία πάθηση σε χρόνια ( παρά την αφωνία των συμπτωμάτων).

2.      Θεωρούν τα συμπτώματα ως έκφραση της ασθενείας, ως σινιάλο της προσπάθειας που κάνει το αμυντικό σύστημα του οργανισμού να υπερνικήσει την ασθένεια.

3.      Βασικό στην θεραπεία των οζονοθεραπευτών είναι να προσφερθεί βοήθεια στον οργανισμό για να μπορεί να θεραπεύσει μόνος του την ασθένεια- να αυτοιαθει.

4.      Στην φάση της θεραπείας υπάρχει η εξαγνιστική φάση της αρχικής επιδείνωσης καθώς και η παλίνδρομη υποκατάστατη παθολογία ( για εμάς ο νόμος του Hering).

Ως κορωνίδα της έκπληξης μου υπήρξε το παγκόσμιο συμπόσιο στο Βανκούβερ όπου ο διάσημος Γερμανός Dr. Eberhard, που ασκεί την οζονοθεραπεία τριάντα χρόνια, δήλωσε ότι η θεραπεία γίνεται σύμφωνα με τους νόμους που διατύπωσε ο Σαμουήλ Χάνεμαν, ο πατέρας της ομοιοπαθητικής.

Η οζονοθεραπεία βέβαια δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ομοιοπαθητική. Μπορεί όμως άριστα να τη συμπληρώσει στα εξής, σύμφωνα και με την προσωπική μου εμπειρία :

Α) Στην άρση της δυσκαμψίας του οργανισμού κατά την θεραπεία χρόνιων παθήσεων. Δηλαδή αν το καλά εκλεγμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν δρά τότε αν προηγηθεί οζονοθεραπεία και δοθεί ξανά, θα δράσει. Επίσης αν το καλά εκλεγμένο φάρμακο δεν προσφέρει τη σημαντική βελτίωση που αναμένουμε τότε αν προηγηθεί οζονοθεραπεία και επαναληφθεί το ίδιο φάρμακο τα θεραπευτικά αποτελέσματα του θα είναι τα προσδοκώμενα.

Β) Στην βοήθεια που μπορεί να προσφέρει δρώντας κυρίως συστηματικά (και κατά δεύτερο λόγο τοπικά) στη θεραπεία κάθε είδους λοίμωξης(μικροβιακής- ιογενής- μυκητιασική).

Στο Σαν Φρανσίσκο στο παγκόσμιο Συνέδριο οζονοθεραπείας το 1993 το βασικό θέμα του συνεδρίου ήταν η αντικατάσταση των αντιβιοτικών από το όζον….

Γ) Στην ανακουφιστική τοπική χρήση σε αρθρίτιδες, τενοντίτιδες, οσφυοισχιαλγίες (από δισκοκήλες), αυχενικό σύνδρομο, δοθιηνώσεις, κολίτιδες, αιμορροΐδες, έρπητες, κολπίτιδες κλπ.

Έτσι μπορούμε να αντικαταστήσουμε την κορτιζόνη και τα υπόλοιπα χημικά φάρμακα με το όζον χωρίς κανένα κίνδυνο για αντιδότηση της ομοιοπαθητικής μας αγωγής

Για οποιαδήποτε πληροφορία και βιβλιογραφική ενημέρωση ο γράφων είναι στην διάθεση σας.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ της ΜΕΟ

Σας ενημερώνουμε ότι εγκρίθηκε πρόσφατα από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο (τμήμα Ιατρικής) η εκπόνηση διδακτορικής διατριβής του γενικού γραμματέα της Μακεδονικής Εταιρείας Ομοιοθεραπευτικής (ΜΕΟ) ιατρού κ. Γεώργιου Τσαμασλίδη με θέμα :

‘’ η θεραπεία χρόνιων δερματοπάθειων με την οζονοθεραπεία’’

(φυσικά οι ασθενείς θα λαμβάνουν και ομοιοπαθητικά φάρμακα που απαιτούνται για την κάθε περίπτωση)