About This Project

ΣΧΕΣΗ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΖΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

( Η ΟΖΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΙΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ )

Dr.Med.George Hans Eberhardt

Ιατρός, Πρόεδρος της Γερμανικής εταιρείας

Εφαρμογών Όζοντος στην Ιατρική ( G.O.S.)

Επιμέλεια – Μετάφραση : Λάζαρος Δανιηλίδης

Χειρουργός – Διδάκτωρ Δ.Π.Θ.

Αντιπρόεδρος Ε.Ε.Ο.Ι.

Τακτικό Μέλος G.O.S.

Από τον Αριστοτέλη γνωρίζουμε ότι η επιστήμη βασίζεται στην εμπειρία. Έτσι και ο Χάνεμαν εμπιστεύτηκε την εμπειρία του περισσότερο από τα κατεστημένα της εποχής του για να αποκαλύψει τον νόμο των Ομοίων, το 1790. Έτσι γεννήθηκε η Ομοιοπαθητική Ιατρική.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει πρώτα να διερωτηθούμε ποια η σύνδεση – ποια η σχέση ανάμεσα στην οξυγονοοζονοθεραπεία και την ομοιοπαθητική.

Χωρίς αμφιβολία ο Χάνεμαν έκανε ένα πρωτοποριακό άλμα στην θεραπεία των ασθενειών πριν από 200 χρόνια. Σύμφωνα μ’ αυτόν πρέπει να έχουμε σύμμαχο μας την φύση αν θέλουμε ο οργανισμός μας να  ( αυτo)ιαθεί. Ένα πρόβλημα όμως που ο Χάνεμαν δεν μπόρεσε να επιλύσει ήταν το πρόβλημα της δυσκαμψίας ( της αντίδρασης) του οργανισμού προς την θεραπεία.

Ο όρος δυσκαμψία αντίδρασης αναφέρεται σε μια γενικευμένη ανικανότητα του ανθρώπινου οργανισμού να αντιδράσει σωστά σε μια θεραπευτική διέγερση.

Μια ανοσορυθμιστική θεραπεία, όπως η ομοιοπαθητική, μπορεί να δράσει μόνο αν ο οργανισμός είναι ικανός να αντιδράσει σωστά στην ομοιοπαθητική διέγερση του. Η δυσκαμψία αντίδρασης του οργανισμού είναι ένα εμπόδιο για την θεραπεία που πρέπει να ξεπεραστεί και αυτός είναι ο λόγος γιατί η έρευνα για τα αίτια αλλά και την θεραπεία της δυσκαμψίας αντίδρασης είναι τόσο μεγάλης σπουδαιότητας.

Με άλλα λόγια αν το καλά εκλεγμένο ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν δρά ή δεν δρά ικανοποιητικά, τότε αν προηγηθεί η άρση της δυσκαμψίας αντίδρασης του οργανισμού και επαναληφθεί η ίδια ομοιοπαθητική θεραπεία τα θεραπευτικά αποτελέσματα θα είναι τα προσδοκώμενα.

Διόρθωση της δυσκαμψίας αντίδρασης του οργανισμού προς την θεραπεία του, με την οξυγονοοζονοθεραπεία.

Η θεραπευτική εφαρμογή του ενεργού οξυγόνου( ιατρικού όζοντος) ενδείκνυται, από τη φύση της,  ιατρικά κάθε φορά που κάποιος ασθενής εμφανίζει μια ανεπάρκεια οξυγόνου στο σύστημα. Σε αυτήν την ομιλία, θα ήθελα να αναφερθώ πάνω στην υπόθεση ότι αυτή είναι η περίπτωση όλων των ασθενών με χρόνια ασθένεια, άσχετα με την κλινική εικόνα που παρουσιάζουν. Η διάρκεια, που χαρακτηρίζει μια χρόνια ασθένεια, είναι συνώνυμη με την απώλεια της ρυθμιστικής αυτοθεραπευτικής ικανότητας του οργανισμού ως αποτέλεσμα μιας αρνητικής ισορροπίας οξυγόνου. Η φαρμακολογία της οξυγονο-οζονοθεραπείας μπορεί να οριστεί ως η διόρθωση της ανεπάρκειας οξυγόνου με την έννοια μιας ανανέωσης των αποθεμάτων του οξυγόνου που βρίσκεται αποθηκευμένο στους ιστούς. Η αιτιολογία και η παθογένεση της ανεπάρκειας οξυγόνου στο σύστημα μπορεί να σκιαγραφηθεί με το ακόλουθο θεωρητικό μοντέλο :

1. Πολύ ανεπτυγμένα βιολογικά συστήματα ενώνονται σε μια εφ’ όρου ζωής συμβίωση. Αυτό ήταν εμπειρικά αποδεκτό μέχρι την στιγμή που ο AntonDe Bary διατύπωσε τον νόμο της συμβίωσης. Ο Νόμος της Συμβίωσης είναι ένας γενικός νόμος της φύσης και γιαυτό έχει ισχύ και στους ανθρώπους. Ο εντερικός μικρόκοσμος είναι ο «συμβιωτής» του ανθρώπου.
2. Ο Νόμος της Συμβίωσης περιγράφει «τη συνύπαρξη διαφορετικών έμβιων οργανισμών, με αμοιβαία οφέλη». Η έμφυτη λογική αυτού του φυσικού νόμου μας επιτρέπει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι τα δύο συστήματα εξαρτώνται άμεσα το ένα από το άλλο.
3. Η εξάρτηση του ανθρώπου από το συμβιωτικό του σύστημα μπορεί να οριστεί σαν την εξάρτηση του από τις συγκεκριμένες λειτουργίες που του προσφέρουν οι συμβιωτές του.
4. Η βιοκατάλυση είναι μια από τις βασικές λειτουργίες των συμβιούντων με τον άνθρωπο εντερικών μικροβίων.

Η αυθεντική προσφορά των εντερικών μικροβίων, ως προς το καθήκον τους να προφυλάσσουν την ακεραιότητα ολόκληρου του οργανισμού, είναι η ενζυματική επεξεργασία των ουσιών που προσλαμβάνονται από τον άνθρωπο. Επίσης συμβάλουν στην αποτοξίνωση και στην αντιοξείδωση του οργανισμού . Συνεπώς, η εντερική βιοκατάλυση,  (η εντερική χημεία) , καθορίζει τον βασικό μεταβολισμό και κάνοντας αυτό αποφασίζει μεταξύ της υγείας και της ασθένειας και, τελικά, μεταξύ της υγείας και του θανάτου. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν τρία ερωτηματικά ζωτικής σημασίας για τον οργανισμό : ικανοποιεί ο εντερικός μικρόκοσμος( και η χημεία του) τα στάνταρ που απαιτεί το σύστημα; Τα εντερικά μικροβιακά «όργανα» εκτελούν τα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί προς όφελος του ξενιστή τους; Από κλινικής άποψης, είναι υγιής ο ξενιστής οργανισμός ή όχι; Όμως η εντερική χημεία καθορίζεται από τους βιοκαταλύτες που βρίσκονται κάθε φορά στο σύστημα και όχι από αυτούς που θα έπρεπε να είναι στο σύστημα. Εφόσον ως συμβιωτικός σύντροφος, για τον οποίο συζητάμε, ορίζεται η συνύπαρξη μεταξύ ανθρώπου και συγκεκριμένων μικροοργανισμών κατάλληλων για συμβίωση με τους ανθρώπους, και όχι οποιουσδήποτε μικροοργανισμούς, τότε το ζήτημα της υγείας ή της ασθένειας είναι στενά συνδεδεμένο με την ποιότητα των εντερικών μικροβιακών δομών.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μικροβιολογικής έρευνας, η αποικιοποίηση των εντέρων με παθογόνους μικροοργανισμούς έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή σημαντικών ποσοτήτων ενδοτοξινών. Σύμφωνα με τους Ulmer, Flad και Rietschel από το Κέντρο Βιολογικών και Ιατρικών Επιστημών στο Μπόρστελ της Γερμανίας, πρόκειται για λιποπολυσακχαρίτες, που είναι δεσμευμένοι κατά κύριο λόγο στον εντερικό αυλό αλλά μπορούν να μεταναστεύσουν και στο αίμα.  Άλλοι πολύ γνωστοί συγγραφείς (δίνουν ιδιαίτερη προσοχή) στην μόλυνση από μυκοτοξίνες που απελευθερώνονται από τους μύκητες και τους ζυμομύκητες που κατοικούν στο έντερο αντικαθιστώντας τη φυσιολογική μικροβιακή χλωρίδα. Αυτές οι τοξίνες μπορούν να προκαλέσουν μία υπερβολική τοξική αντίδραση.

Οι παρατηρήσεις που έχω κάνει κατά τη διάρκεια των 25 χρόνων που ασκώ ιατρική στηρίζουν την ιδέα ότι η δυσκαμψία αντίδρασης, που τόσο συχνά συναντάται είναι το αποτέλεσμα της συστημικής μόλυνσης, η οποία αναπτύσσεται αναπόφευκτα στα άτομα που δεν έχουν ισορροπημένη εντερική χλωρίδα. Επιπλέον, υπάρχουν αποδείξεις ότι η χρόνια μόλυνση του ανθρώπινου οργανισμού από τις ενδοτοξίνες προκαλεί μια αμείωτη εξασθένηση της μεταφοράς του οξυγόνου στην περιφέρεια. Η συγγενής έλλειψη οξυγόνου έχει ως αποτέλεσμα την οξείδωση της περιοχής και μια γενικότερη διαταραχή της μικροκυκλοφορίας. Οι συνέπειες είναι η αδυναμία της χρήσης του απαιτούμενου οξυγόνου, η αύξηση της ωσμωτικής πίεσης και η καθυστέρηση των διαύλων μεταφοράς ουσιών εξαιτίας του δημιουργούμενου οιδήματος. Επειδή το αποτέλεσμα αυτής της εντερικής  αυτό-δηλητηρίασης είναι με μια γενική διαταραχή στις διαδικασίες μεταφοράς θρεπτικών ουσιών στους ιστούς, επιδρά αναπόφευκτα και αρνητικά σε ολόκληρο τον οργανισμό. Όλες οι αλλαγές στις χημικές παραμέτρους του εντερικού περιβάλλοντος που διατυπώθηκαν παραπάνω επηρεάζουν, με τη σειρά τους, την ανταγωνιστική συμπεριφορά των εντερικών βακτηριδίων αφού παρέχουν ένα αυξημένο πλεονέκτημα σε εκείνους τους μικροοργανισμούς που προσαρμόζονται με ευκολία σε ένα φτωχό σε οξυγόνο περιβάλλον. Αντίθετα, τα κύρια είδη που παραδοσιακά συνυπάρχουν στη συμβίωση με τους ανθρώπους, τα αυτόχθονα κολοβακτηρίδια, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση και επηρεάζονται αρνητικά λόγω της έντονης έλξης τους προς το οξυγόνο. Λόγω των αλλαγών στις εντερικές παραμέτρους που μόλις περιέγραψα, η εντερική αυτό-δηλητηρίαση δυσκολεύει  τις συνθήκες ανάπτυξης για τα αυτόχθονα είδη κολοβακτηριδίων και βελτιώνει τις συνθήκες ανάπτυξης για τους μύκητες και τα βακτήρια που προκαλούν σήψη. Αυτή η αλλαγή στη σύνθεση του βακτηριακού πληθυσμού ενισχύει, με τη σειρά της, το σύστημα δηλητηρίασης. Σε ολόκληρη τη διαδικασία αναπτύσσονται παθολογικές δυναμικές και κορυφώνεται (η διαδικασία) με τη μορφή μιας χρόνιας ασθένειας, που σημαίνει ότι, ο οργανισμός εμφανίζει, με αυξανόμενους ρυθμούς, μια δυσκαμψία στις θεραπευτικές αντιδράσεις του. Η υπόθεση ότι αυτή η δυσκαμψία αντίδρασης είναι συνώνυμο της μείωσης  των αποθεμάτων του οξυγόνου, μπορεί να αποδειχτεί κλινικά με την επανεξέταση των ιατρικών ιστορικών και εργαστηριακά με τη μελέτη των αλλαγών στη χλωρίδα των κοπράνων( εξέταση με την μέθοδο της φλουοροανάλυσης κοπράνων).

Η ανανέωση των αποθεμάτων οξυγόνου στους ιστούς, που επιτυγχάνεται με κατάλληλη οξυγονο-οζονοθεραπεία, βελτιώνει την χημεία του οξυγόνου στα τριχοειδή αγγεία. Υπήρχε γενικότερα ο φόβος ότι αυτή η θεραπεία θα προκαλούσε μια συγκέντρωση επικίνδυνων ελεύθερων ριζών οξυγόνου. Αυτός ο φόβος έχει πια οριστικά καταριφθεί από την 25χρονη πρακτική εμπειρία της οξυγονο-οζονοθεραπείας και πλήθος εργασιών – ερευνών που αποδεικνύουν ότι το όζον δρά αντιοξειδωτικά. Επιπλέον, μακροχρόνιες παρατηρήσεις έχουν δείξει ότι η οζονοθεραπεία έχει την δυνατότητα να αναστρέψει την προαναφερθείσα αποδιοργάνωση στο μικροβιακό περιβάλλον του εντέρου. Η αναστροφή αυτή είναι ισοδύναμη με την εξάλειψη της δυσκαμψίας στην αντίδραση. Η ορατή και μετρήσιμη εργαστηριακά συσχέτιση της αποκατεστημένης ρυθμιστικής ικανότητας αποδεικνύεται με την απέκκριση των μικροβίων που είναι ξένα προς το σύστημα και τοξικά γι’ αυτό, μέσω των κοπράνων μετά από εφαρμογή της οζονοθεραπείας. Επιπροσθέτως, αυτή η διαδικασία βοηθάει και στην αποκατάσταση της υγιούς αυτοθεραπευτικής  αντίδρασης του οργανισμού.

Η εξάλειψη αυτής της δυσκαμψίας της αντίδρασης έχει κλινικές συνέπειες. Κάθε γιατρός που χρησιμοποιεί την οξυγονο-οζονοθεραπεία συνδιαστικά με την ανοσορυθμιστική( ομοιοπαθητική) ιατρική εισάγει το τυπικό της αυτοβοήθειας στο σώμα. Έπειτα, παρακολουθεί ένα απαράμιλλο θαύμα της φύσης και βιώνει το ίδιο πυροτέχνημα γεγονότων το οποίο έχει επανειλημμένα εμπνεύσει τον συγγραφέα αυτής της ομιλίας να μιλά λίγο ποιητικά. Ο θεραπευτής εισχωρεί σε έναν καινούριο και «τρομαχτικό» κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο τίποτα δε μένει όπως είναι. Κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης φάσης, ο θεραπευτής κρατιέται στην επιφάνεια και κινείται προς τα εμπρός με τη γνώση και την εμπειρία των θεμελιωτών της ομοιοπαθητικής ιατρικής. Ο SamuelHahnemann, για παράδειγμα, που μίλησε για την «αρχική επιδείνωση» και οι Hering – Reckeweg, που πρωτοαναφέρθηκαν στην «παλίνδρομη υποκατάστατη παθολογία» και στην «εξαγνιστική φωτιά της αντιδραστικής φάσης».

Οι προβληματισμοί αποδοχής( από κάποιους) της ομοιοπαθητικής και της  οξυγονο-οζονοθεραπείας είναι το άμεσο αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ιατρικής παράδοσης να παρερμηνεύει αυτό που μας λεει το σώμα. Οξείες κρίσεις ερμηνεύονται ων ασθένειες και η έλλειψη οξέων κρίσεων θεωρείται ως σημάδι υγείας. Στην πραγματικότητα, η εξαφάνιση οξέων συμπτωμάτων, δυστυχώς, σημαίνει μόνο ότι το σώμα δεν αντιμετώπισε, επιλύοντας, το πρόβλημα του. Όπως έχω ήδη εξηγήσει, η χρήση οξυγονο-οζονοθεραπείας αποκαθιστά την ρυθμιστική ικανότητα του σώματος και αυτόματα επανενεργοποιεί όλη την αντισταθμισμένη «ιστορική του μόλυνση» και εμφανίζεται η παλίνδρομη υποκατάστατη παθολογία και τελικά επέρχεται η ίαση.

Το σημαντικό σημείο που πρέπει να θυμάστε, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, είναι : οι οξείες κλινικές κρίσεις όπως η διάρροια, ο εμετός, ο πυρετός και οι φλεγμονές δεν αποτελούν σημάδια ασθένειας, κόντρα σε όλη την συμβατική σοφία. Αντίθετα, αυτά τα συμπτώματα αποτελούν εντυπωσιακά στοιχεία της αποφασιστικότητας με την οποία το σώμα κινητοποιεί τις ίδιες του τις άμυνες για να αποκρούσει την ασθένεια.

Τώρα θα αναφερθώ στην δράση του όζοντος και ως φυσικό μη καταπιεστικό «αντιβιοτικό» – αντιφλεγμονώδες που μπορεί να είναι ένα τέλειο όπλο στην θεραπευτική φαρέτρα του ομοιοπαθητικού ιατρού για την αντιμετώπιση γενικευμένων λοιμώξεων – τοπικών φλεγμονών, σηπτικών και άσηπτων. Η μοίρα του ασθενή κρέμεται από την ισορροπία κατά τη διάρκεια τέτοιας οξείας φάσης και γι’ αυτό η επιλογή της θεραπευτικής παρέμβασης είναι  κρίσιμη απόφαση. Τι κάνει ένας γιατρός της ομοιοπαθητικής όταν ένα παιδί παρουσιάζει υψηλό πυρετό λόγω λοίμωξης αν δεν μπορεί να βρεί το σωστό ομοιοπαθητικό ή αν αυτό δεν δρά; Δεν υπάρχει αμφιβολία σε αυτό το σημείο: υποκύπτει στον άγραφο νόμο και χορηγεί αντιβίωση. Άλλωστε, κανένας γιατρός δε θέλει να βρεθεί στη φυλακή! Όμως, το αντιβιοτικό αντενεργεί στην ομοιοπαθητική θεραπεία, η οποία δεν δρα πια στον ασθενή. Το παράδειγμα του εμπύρετου παιδιού, στην περίπτωση του οποίου απαιτείται άμεσα χορήγηση αντιβίωσης, καταδεικνύει το σημαντικό σημείο της σημερινής μου ομιλίας : κατά τη διάρκεια της οξείας φάσης μιας ασθένειας, η απόφαση της εφαρμογής μιας προβιοτικής ανοσορυθμιστικής θεραπείας ή μιας αντιβιοτικής θεραπείας έχει αποφασιστικό αντίκτυπο στην περαιτέρω πορεία της ασθένειας. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να σε στηρίξουν στην αντίληψη ότι η οξυγονο-οζονοθεραπεία είναι μακράν ανώτερη θεραπεία από οποιαδήποτε αντιβίωση ως όπλο ενάντια στην μόλυνση. Παρόλαυτά, παραμένει το γεγονός ότι, ανάμεσα στον ανταγωνισμό των εφαρμογών, πρέπει να δοθεί προτεραιότητα σε αυτήν την θεραπευτική μέθοδο, η οποία επιτρέπει στον γιατρό να ακολουθήσει την προβιοτική στρατηγική ακόμα και σε πολύ σοβαρά επίπεδα μιας ασθένειας.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει να υπερνικηθεί είναι ο βαθιά ριζωμένος συλλογικός σκεπτικισμός. Αυτός ο σκεπτικισμός έχει τις ρίζες του σε μια ιατρική παράδοση που τακτικά ανακατεύεται σε ένα βιολογικό σύστημα, του οποίου την λειτουργία και τις αλληλεξαρτήσεις δεν τις κατανοεί παρά ελάχιστα. Η περιορισμένη κατανόηση προλαμβάνει μια λογική συνέπεια σκέψης και στη συνέχεια πράξης. Ως αποτέλεσμα, η κλινική πραγματικότητα σπάνια, αν όχι ποτέ, ακολουθεί το εγχειρίδιο. Μια «άτυπη» κλινική πορεία είναι μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση. Επιπλέον, ο αριθμός των ασθενειών που κουράρονται αλλά δεν θεραπεύονται βρίσκεται σε αύξηση. Ένας γιατρός που υποστηρίζει ότι μπορεί να θεραπεύσει έναν ασθενή π.χ. με χρόνια φλεγμονώδη εντερική ασθένεια –και, εκτός από αυτό, υποστηρίζει ότι μπορεί να προλάβει μια τέτοια κατάσταση-μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό αν δεν καεί στην φωτιά της αίρεσης.

Στον κόσμο της σύγχρονης ιατρικής, η «καλύτερη» συμπεριφορά είναι η προσαρμογή στον καθιερωμένο τρόπο σκέψης και πράξης. Παρόλαυτά, οι θεραπευτές που αψηφούν τις συμβατικότητες και κάνουν σύμμαχό τους τη φύση-στην πραγματικότητα υποτάσσουν τον εαυτό τους στη φύση-βιώνουν την υπέροχη εμπειρία ότι η Μητέρα Φύση δεν τους απογοητεύει. Από τη στιγμή που, αυτοί οι θεραπευτές, θα αποκτήσουν εμπιστοσύνη στην μέθοδο της οζονοθεραπείας παύουν να λούζονται από κρύο ιδρώτα κατά τη διάρκεια της «εξαγνιστικής φωτιάς» των φάσεων αντίδρασης. Ένα επιπρόσθετο όφελος είναι ότι αυτοί οι γιατροί μπορούν και πάλι να κάνουν αξιόπιστες προγνώσεις.

Η εισαγωγή της οξυγονο-οζονοθεραπείας στο θεραπευτικό οπλοστάσιο της ρυθμιστικής ιατρικής είναι αναμφισβήτητα το αποκορύφωμα της ιστορικής διαδικασίας που ξεκίνησε με τη γέννηση του Samuel Hahnemannτο 1755 και που έχει χωρίσει την ιατρική σε δύο εχθρικά στρατόπεδα. Η τωρινή ανακωχή, κατά την διάρκεια της οποίας η ρυθμιστική ιατρική αντιμετωπίζεται ως «συμπληρωματικό» σχολείο ιατρικής, έχει παγώσει τις διαδικασίες κάθε είδους ιατρικής και έχει αφήσει ολόκληρο τον ιατρικό χώρο σε μια κατάσταση πλήρους σύγχυσης. Το υψηλό κοινωνικό επίπεδο που επιβάλλεται από τους γιατρούς και η πίστη την οποία εμπνέει το ιατρικό επάγγελμα βασίζονται κυρίως στις ιατρικές προόδους του παρελθόντος. Το

παρόν και το  μέλλον μας φέρνουν αντιμέτωπους με νέα προβλήματα, προβλήματα που δεν επιδέχονται τις λύσεις με τα εφόδια του παρελθόντος. Για όλους αυτούς τους λόγους η (άνοσο)ρυθμιστική ιατρική είναι η ιατρική του μέλλοντος και γι’ αυτό αξίζει της μεγάλης μας αφοσίωσης.